Engeltje op mijn schouder: Moed

Een tijdje geleden heb ik mijzelf de uitdaging gegeven om met regelmaat een engelenkaartje te pakken en te schrijven over wat dat engeltje betekent voor mij. Op dit moment in mijn leven, in deze boeiende tijd. Ze reizen een tijdje mee op mijn schouder en vragen mij om door hun ogen naar mijn leven en het leven om me heen te kijken. Iedere keer is het weer een verrassing in welke richting deze engeltjes mij sturen.
De engel die dit keer met mij meereisde was:

MOED

Januari 2017. We hebben een turbulent 2016 achter ons gelaten. Het boek van 2017 is net geopend. Wat een magnifieke tijd om in te leven! Maar oh, wat spannend ook! Er gebeurt veel. Ik zie het in mijn eigen leven, maar ook in dat van anderen. Al een paar jaar staat alles op zijn kop. De onderste steen komt boven. Niets kan meer verborgen blijven. No more secrets. Ik zie dat er op een steeds dieper niveau van ons wordt gevraagd om werkelijk schoon schip te maken in onszelf. Het lijkt wel of er op dit moment bij ieder van ons wordt gerammeld aan oude, vastzittende overtuigingen en patronen, aan onopgeloste zaken uit het verleden. Dat wat je tot nu toe hebt kunnen ontlopen, komt in deze tijd recht voor je neus te staan op zo’n manier dat je er niet meer omheen kunt. Natuurlijk, we hebben een vrije wil.

Niets verplicht ons om het aan te gaan of op te ruimen. Maar diep van binnen is dat wel wat we willen. In mijn healingwerk heb ik regelmatig te maken met mensen die zich willen bevrijden van oude ballast. Op mijn vraag wat ze willen bereiken met de healing, krijg ik meestal het antwoord: ‘vrijheid’ of ‘rust’.

Maar als we dit zo graag willen, waarom hebben we er dan zo’n moeite mee?
Ik weet niet hoe dat bij anderen zit, maar voor mijzelf weet ik dat het iedere keer opnieuw om moed vraagt. Het vraagt moed om in de spiegel te kijken en mijn ogen te openen voor alles in mijzelf wat ik niet wil zien. Het vraagt moed om mezelf de vragen te stellen die ik niet wil horen. Hoe lang laat ik die oude pijn, die diep zittende angst mijn leven nog regeren? Hoe lang blijf ik mijzelf kwetsen, zodat anderen het niet kunnen doen? Hoe lang blijf ik anderen kwetsen om zelf niet gekwetst te worden? Het vraagt moed om het antwoord op deze vragen te horen. Het vraagt moed om in het oog van de storm te stappen, want aan de buitenkant ziet het er zo angstaanjagend uit. Je weet niet wat er komt in dat nieuwe gebied.

Het is de eerste stap die zoveel moed vergt. Daarna kun je niets anders meer doen dan je overgeven aan de zich ontvouwende waarheid, die niet alleen de pijn blootlegt, maar die ook een opening biedt om de pijn voorgoed te bevrijden. Aan de andere kant van de storm ligt al een nieuwe wereld, gedragen door liefde en mededogen. Hier liggen oplossingen die je eerder niet had kunnen bedenken, omdat je visie werd versluierd door pijn en angst. Eenmaal aan de andere kant van de storm voelen die nieuwe oplossingen zo natuurlijk en vertrouwd, dat je niet begrijpt dat je deze niet eerder hebt ontdekt. De vrijheid, de ruimte en de rust die je hier kunt ervaren voelen als een weldaad. Als een heilige stilte na de storm.

Liefs,
Yvonne