Mediumchat
Vorige week plaatste ik op ons aller Facebook een oproepje voor een verzoeknummer. Mijn voorraadje met blogonderwerpen had inmiddels de inspiratieloze bodem al wel bereikt, dus ik vroeg me af of er mensen waren die graag iets zouden willen lezen over een bepaald onderwerp. Er kwamen mooie onderwerpen voorbij (waarvoor dank, want ik had er zelf niet aan gedacht) waar ik nog terugkom. Dit onderstaande stuk kwam in mijn postvak en komt van een bijzondere man die ik al heel erg lang ken. Hij is een goed, lief, mooi en zuiver mens. Ik vond zijn vraag prachtig en ik nam er ruim een week de tijd voor om er eens goed over na te denken want hoe blog ik hierover en hoe onbaatzuchtig ben ik zelf? Gelukkig werken de voelsprietjes nog prima; datgene waar ik mee bezig ben, komt immers altijd op mijn bordje. Zo gebeurde het dat ik 'toevallig' nog twee prachtige gesprekken kreeg over dit onderwerp. De mooie man schreef:
“Waar ik mee worstel is het feit dat we met z'n allen in een tijdperk leven dat men denkt dat men zichzelf op de eerste plaats moet zetten omdat ze vinden dat ze waardevol zijn. Begrijp me niet verkeerd, het is goed dat mensen aan zichzelf denken... Zoals het gezegde; 'Als je jezelf niet kietelt, dan lach je niet'. Maar ik zie veel en helaas te vaak om me heen het stukje van "mijn innerlijke kind" staat voorop maar een ander mens mag mij niet overstijgen.
Ik zie het bij klanten in de winkel. Ook bepaalde mensen in m'n omgeving en ik weet niet of het een vorm van egoïsme is of iets anders. Collega's die niet willen overwerken omdat ze niet overbelast willen raken, maar wel de rest van de collega's belasten. Zij werken er wel keihard voor om er een succes van te mogen maken, moeders die de hele weekenden stappen en kinderen gewoon bij anderen droppen omdat ze gelukkig moeten zijn door leuke dingen voor zich zelf te doen etc..."
Wow, dat was inderdaad even een dingetje waar ik over na moest denken want hij heeft gelijk, zo ontzettend en verschrikkelijk gelijk... Ik heb het eerder al eens geschreven, heeeeeeeeeeel voorzichtig want uiteraard is het niet aan mij om hier een oordeel over te hebben, maar een bepaalde groep mensen die (hoog)gevoelig zijn, zijn zelfs als het over anderen gaat eigenlijk altijd met zichzelf bezig. Hun wensen, hun emoties, hun gevoel van afgewezen zijn, hun gevoel van begrip of niet, hun zoektocht naar de pot met goud aan het einde van de regenboog, hun innerlijk kindje, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Afgelopen week had ik een gesprek en mijn allergiekriebel steeg heel langzaam omhoog. Uiteindelijk was ik het zo beu dat ik hem onderstaande vraag stelde:
“Lieverd, gaat het dan echt altijd alleen maar over jou? Inderdaad, je bent heel erg gevoelig dus bepaalde onderwerpen komen harder bij je binnen, maar heb je er ooit wel eens bij stilgestaan hoe dit op anderen overkomt? Hoe zou je leven zijn als het ooit eens een keer niet over jou zou gaan, en jij – zomaar vanuit je hart – eens iets belangeloos voor iemand anders zou DOEN?”
Als iemand zoiets aan mij zou vragen, zou ik me rot schrikken en er echt mee aan de slag gaan. Want ik zou me afvragen of ik dan echt zo egoïstisch op anderen over zou komen. Deze man had nergens last van, lachte mijn opmerking weg en zei; 'Ja, echt hé? Hahaha.' Het gebeurt me niet vaak maar ik stond met een bek vol tanden. Geloof je me als ik je vertel dat ik flabbergasted achterover sloeg? Ik dacht; 'Wow, is er dan werkelijk nog nooit iemand in je leven geweest die je heeft verteld dat jij in al je gevoeligheid ontzettend egoïstisch bent?'
Ik ging op zoek naar de juiste betekenis van de woorden egoïsme en altruïsme via mijn andere digitale vriend, Wikipedia.
Egoïsme: zelfzuchtig zijn, sterk gericht op de eigen behoefte en geen rekening houdend met andere mensen. Handelen uit eigen belang en zeer “ik-gericht”.
Altruïsme; onbaatzuchtig handelen, het tegenovergestelde van egoïsme.
Hoe vind je de balans tussen geven en nemen als je het bovenstaande voorbeeld neemt. Je hebt vastgesteld dat je gevoelig bent en dat je daar je grenzen aan moet geven. Snap ik, maar je collega's overal voor op laten draaien omdat het altijd over jouw gevoeligheid gaat, begrijp ik dan weer niet. Hoezo wordt het werk niet onderling verdeeld zodat iedereen tot zijn rust kan komen en niet alleen jij? Waarom is daar een leidinggevende die niet met zijn vuist op tafel slaat en zegt; 'Kom op dames, gelijke nonnen, gelijke kappen. Iedereen is gelijk en iedereen deelt mee, zowel in de leuke als in de minder leuke dingen. Oh, dat vind je niet leuk? Jammer dan, misschien dat een andere werkgever je beter begrijpt.'
Inderdaad, ik begin er inmiddels een behoorlijke allergie voor te ontwikkelen. Ken jij ook mensen die amper het fatsoen hebben om je te vragen hoe het met jou gaat, maar die meteen hun shit bij je dumpen? Die jou niet eens uit laten praten omdat wat zij hebben meegemaakt veel erger is, dan wat jij hebt meegemaakt? Of die je dingen beloven die ze niet nakomen en bij wie het altijd over hun gaat (al komen ze nog zo zachtaardig en liefdevol over)? Sommige mensen vergroten alles enorm uit en dan is alles in het leven IK, een procesje, een transformatie of wat dan ook. WAAROM??? Wat is er mis met eens niet in je hoofd zitten verzinnen wat je lichaam zou moeten voelen, met geven en nemen, en te delen omdat het kan? Gewoon, je weet wel, te leven in plaats van te (be)denken. Om eens niet met jezelf bezig te zijn maar gewoon eens iets liefs, leuks of gezelligs voor anderen te doen?
Het lijkt erop dat we een beetje zijn doorgeslagen en het IK belangrijker is geworden dan het WIJ.
Het doet me enorm denken aan het multiculturele jongerenwerk wat ik heb gedaan; grofmazige culturen versus fijnmazige culturen. De ontwikkeling van het individu versus het grotere belang van de groepscultuur. Het IK is belangrijk, maar dat is de rest van de wereld ook. In het westen wordt er heel erg ingestoken op de ontwikkeling van jou als persoon, in andere landen wordt er ingestoken op jouw rol als onderdeel van de groep.
Volgens mij ligt de balans ergens in het midden...
Altruïsme versus egoïsme, zoals gezegd nam ik een week de tijd om het binnen mezelf te onderzoeken. Hoe ga ik hiermee om en welke lessen heb ik geleerd? Is er bij mij een balans tussen wat ik doe en wat ik niet doe? Het was een lange weg maar ik heb geleerd om nee te zeggen wanneer het nodig is, maar er zijn ook heel veel ja's. Ik leerde zakelijk te zijn, maar ik doe ook vrijwilligerswerk. Waarom? Omdat het kan! Het duurde jaren en inmiddels kan ik voor mezelf kiezen, maar als het nodig is kan ik mezelf parkeren om er voor de ander(en) te zijn. En ja, natuurlijk doe ik wel eens iets wat ik niet leuk vind, gewoon omdat ik geleerd heb dat dit bij het leven hoort. Heb ervaren dat ik onbaatzuchtig kan zijn naar anderen toe, maar ook dat ik gezond egoïstisch kan zijn als ik echt, echt iets heel erg graag voor mezelf wil. Net als jij leerde ik, dat ik een schop onder mijn achterste verdomde pijnlijk is als ik iets goeds gedaan had voor anderen. Maar houdt dit dan in dat ik alles uit mijn handen laat vallen en niets meer doe? Omdat het om mijn gekwetstheid en grenzeloosheid ging en niet over wat ik de ander mij aan heb laten doen. Ik liet het immers zelf gebeuren nietwaar, ik was degene die geen grenzen kon stellen, maar moeten anderen die mij niets hebben aangedaan daar dan de dupe van worden? Nee toch?
Gunnen is hier het verlengde van. Kan jij het een ander onbaatzuchtig gunnen dat het goed met hem of haar gaat? Gewoon zomaar, omdat die persoon iets goeds of moois heeft gedaan of als die ander een voor hem prachtige prestatie heeft behaald. Kan jij dan zonder naar het jaloers duiveltje op je linkerschouder te luisteren oprecht blij zijn voor de ander? Zonder te denken; 'Ai, dat had ik ook graag gewild.' Je weet niet hoe hard de ander ervoor heeft gewerkt. Kan jij het aan om echt eerlijk naar jezelf te kijken en te beseffen dat je misschien zelf ook een stapje harder had kunnen lopen? Gewoon eens even niet bezig te zijn met het IK maar met JIJ of ONS.
Het spreekwoord: 'Het is zalig te geven' is bij mij veranderd in: 'Het is zalig te geven maar het is ook zalig om te ontvangen', zo blijven we met zijn allen in balans...
Fijne dag,
Liefs Yve
